HISTORIA KATECHEZY DOBREGO PASTERZA
Katecheza Dobrego Pasterza to cykl katechez dla dzieci w wieku od trzeciego do dwunastego roku życia. Powstała w Rzymie w latach 50-tych ubiegłego stulecia, a dziś znana jest na wszystkich kontynentach. W Polsce jest obecna już prawie trzydzieści lat.
Koncepcja ta opiera się na przekonaniu, że dziecko od najwcześniejszych chwil swojego życia posiada szczególną wrażliwość i zdolność do nawiązywania osobowej relacji z Bogiem. Podstawy metodyczne Katechezy Dobrego Pasterza mają swoje korzenie w podejściu do wychowania realizowanym od roku 1907 w Rzymie przez Marię Montessori oraz osobiste doświadczenie w pracy tą metodą przez Giannę Gobbi.
Katecheza Dobrego Pasterza odbywa się w miejscu nazwanym przez M. Montessori „atrium”, rozumianym jako przedsionek kościoła, w którym dziecku umożliwia się przygotowanie do uczestnictwa we mszy św., odkrywania tajemnic ukrytych w znakach liturgicznych oraz tekstach biblijnych.
Autorki Katechezy Dobrego Pasterza to Sofia Cavalletti i Gianna Gobbi. Sofia Cavalletti (ur. 21. 08. 1917 r. w Rzymie) ukończyła w 1949 r. Uniwersytet La Sapienza w Rzymie, studiowała język hebrajski i pochodne języki semickie.W 1952 uzyskała specjalizację na kierunku: Filologia, kultura i historia starożytnych narodów semickich w Instytucie Orientale della Sapienza. Przez wiele lat katechizowała dzieci i młodzież w szkołach montessoriańskich średnich i zawodowych. Od 1954 roku pracuje nad opracowaniem koncepcji wychowania religijnego dziecka w tym doboru treści, metod uwzględniających zasady montessoriańskie. Pośród jej publikacji znajdziemy: tłumaczenie Księgi Izajasza i Przysłów; w 1968 współpracowała przy tłumaczeniu Biblii, przetłumaczyła i zamieściła w nim komentarz do Księgi Rut i Estery, a w wydaniu z roku 1976 zamieszczone zostało również jej tłumaczenie i komentarz do Księgi Kapłańskiej.
Gianna Gobbi (1919 – 2002) zaczęła współpracować z Sofią Cavalletti w 1954 roku w Centrum Formacyjnym „Dobry Pasterz” w Rzymie. W 1939 roku po ukończeniu kursu dla nauczycieli montessoriańskich, prowadziła grupę dzieci w wieku poniżej trzeciego roku życia. Można powiedzieć, że był to pierwszy montessoriański eksperyment pedagogiczny z dziećmi w tym wieku. G. Gobbi wzięła udział w Kongresie Montessori w San Remo w 1949 roku, gdzie zaprezentowała pracę z małymi dziećmi. Jako asystentka przeprowadziła wiele kursów dla nauczycieli jednak za najważniejszy można uznać ten Międzynarodowy w Perugii w 1950 roku. Był to jeden z ostatnich, któremu przewodniczyła Maria Montessori, a którego tematem przewodnim było wychowanie religijne.
Największe dzieło Gianny Gobbi zaczęło się w 1954, kiedy poznała Sofię Cavalletti. Wspólnie rozpoczęły prace nad zbadaniem duchowości dziecka w celu udzielenia adekwatnej odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób prowadzić formację religijną dziecka.
Obie opracowały materiały katechetyczne „Io sono il buon Pastore” (Ja jestem dobrym Pasterzem) w formie podręczników dla dzieci i przewodników dla nauczycieli dla klas od pierwszej do piątej wydane w języku włoskim i hiszpańskim.